Deel 3: Baikalmeer, Irkutsk en treinreis naar Mongolië

Op het station werden we opgehaald en vervolgens naar een busstation gebracht, waar we met 15e in een busje naar Listvyanka vervoerd werden. De chauffeur trok zich niet zoveel aan van de maximaal toegestane snelheid en scheurde met dat gammele ding over de wegen. Of misschien kwam hij anders de stijle heuvels niet op. Het voelde in ieder geval in onze maag alsof we in een achtbaan zaten en als je nog niet wagenziek was, dan werd je het nu wel. In het busje kwamen we de twee Nederlanders (Henk en Suzanne) weer tegen. Daar aangekomen bleek dat we het hele huisje voor ons alleen hadden. Ons huisje was echt zo'n houten blokhut zoals je die in Oostenrijk op de piste tegenkomt. Er werd weer flink gestookt binnen, heerlijk! 

Listvyanka en het Baikalmeer lieten mij meteen aan Canada denken. Niet dat ik ooit in Canada geweest ben, maar van de films en de foto's bedoel ik;) Een prachtige natuur, helemaal dichtgegroeid met hoge bomen, bergen aan de zijkanten en dan dat grote meer in het midden. Het Baikalmeer is het grootste binnenlandse meer (zoetwater) van de wereld. Qua oppervlakte is Nederland er niks bij. In het meer leeft een bepaalde soort zeehond. Dit is de enige soort die kan leven in zoet water. 

We hebben die dag nog een mooie wandeling gemaakt langs het meer en de bergen in. Ik kon foto's blijven maken, zo mooi was het daar! We ontdekten een "Siberian Zoo" waar op een paar vierkante meter wolven, wasbeertjes en zelfs een kleine bruine beer te aanschouwen waren. Voor een paar euro (300 roebel) kon je met de op de foto en mocht je ze aaien. Aan die business hebben we maar niet meegewerkt...

Na deze wandeling heerlijk gaan eten. Naar goed eten hadden we na de treinreis écht uitgekeken. Al het eten werd bereid op de mega barbecue in de zaak, echt gestookt op hout.

We hadden die avond op Polarsteps een pad ontdekt. Dit pad wilden we graag de dag erna gaan zoeken en lopen. Dit werd uiteindelijk een avontuurlijke tocht door de natuur in the middle of nowhere again. We kwamen paarden en koeien tegen en de beplanting oversteeg ons allen. Uiteindelijk uurtje of 4 onderweg geweest en opnieuw gaan eten bij het favoriete restaurant. 

Die avond zouden we met de boot vervoerd worden naar ons volgende guesthouse in Irkutsk. Door het slechte weer was de boottocht een uurtje uitgesteld. Het was ook de allerlaatste boottocht van het seizoen dus we hoopten dat het weer een beetje zou gaan liggen. Helaas, dat ging niet gebeuren. 1,5 uur op een boot met onstuimig weer betekent een niet zo blije Esmée. Eenmaal aangekomen in Irkutsk werden wij afgezet bij ons volgende guesthouse. Dit was een homestay, dus we logeerden bij iemand thuis. We ontmoetten het allerliefste oude vrouwtje ooit, Nadia: ze riep ons al vanaf de trap en ging meteen koffie en thee zetten met koekjes en vragen of we nog honger hadden en misschien nog iets wilden eten, of we wilden douchen, wifi regelen, ze ging meteen bellen voor onze stadstour de volgende ochtend en hoelaat we dan wilden ontbijten. 

De volgende dag hadden we een stadstour door Irkutsk. Weer zo'n leuke gids: een 23-jarige meid. Ze vertelde dat jongens en meisjes in Irkutsk normalerwijs rond die leeftijd gaan trouwens, maar zij wilde liever reizen en carrière maken. Ze had in Rome gestudeerd en was ook al een keer in Amsterdam geweest. Ze vertelde ons allemaal leuke weetjes over Rusland/Irkutsk:

1. Blijkbaar is het raar als je op straat naar iemand lacht. Dan denkt die ander namelijk dat er iets raars aan hem of haar is en zal er meteen op zoek worden gegaan naar een spiegel om een en ander uit te sluiten of om er iets aan te doen. Dit is voor ons natuurlijk een heel raar iets, omdat in Nederland iedereen op straat naar elkaar lacht en elkaar gedag zegt of even een praatje maakt. Als er gevraagd wordt of alles goed gaat dan moet je gewoon "ja oke" zeggen. Wordt er namelijk "goed" gezegd dan moet worden uitgelegd waarom het goed gaat, dus wat dit goede gevoel veroorzaakt. Heel apart. 

2. Waar komt de naam Irkutsk vandaan? Dit komt van het feit dat er twee rivieren zijn die in Irkutsk samen komen en de ene rivier stroomt in de andere rivier. Op het punt van het samenkomen van de rivieren staat een beeld van de "founder of Irkutsk". 

3. Nog zoiets raars: zoals eerder al aangeven zijn de Russen compleet met hun taal verbonden; Engels kennen ze niet. Toch leren de Russen wel Engels op school. De gids vertelde ons dat ze Russen alleen vaak te onzeker zijn en daarom geen Engels durven te spreken. Dus ze doen gewoon alsof ze geen Engels spreken, betrapt! 

4. Het wapen van de stad Irkutsks is de Siberian Tiger. 

Ik zelf vond Irkutsk niet zo'n bijzondere stad. We waren ervoor natuurlijk in Moskou geweest dus heel veel moois gezien, dan viel Irkutsk nogal tegen. Wat ik wel mooi vond, waren de vele "wooden buildings". Tijdens een grote brand ergens inde geschiedenis zijn echter veel van deze gebouwen afgebrand, maar in sommige delen zie je ze nog wel. Na de brand veel met stenen herbouwd, vandaar dat je een duidelijk onderscheid ziet tussen de verschillende gebouwen. 

Meest schokkende moment van de dag, ofja ik wist natuurlijk wel degelijk dat dit gebeurt en voorkomt, maar het blijft heftig als je het dan ook echt zelf ziet: kooitjes met lieve, kleine puppy's langs de weg, te koop aangeboden. Ernaast staat de verkoper met een plastic zak als die van de eurowinkel, maar daarin een bulk rauw vlees. 1 + 1 = 2 natuurlijk... Hiermee heb ik wel de hele dag in mijn maag gezeten, vooral omdat de hondjes ook nog eens heel veel weg hadden van Ziggi. Ik kan me er echt niets bij voorstellen dat je zoiets zou kunnen eten zonder dat direct alles weer via dezelfde weg naar buiten komt. Misschien ligt het aan mij en mijn grote liefde voor dieren, maar ik kreeg meteen een grote afkeer van/woede tegen deze mensen. Helaas zullen we dit ook op onze verdere reis door Azië nog vaak gaan zien, dus ik zal er enigszins aan moeten 'wennen'. 

Enfin, het was inmiddels alweer tijd om te gaan eten. Tot onze grote spijt nergens lekker eten te vinden in Irkutsk. Uiteindelijk in 5 minuten frietjes naar binnen geschoven zodat we op tijd terug konden naar ons guesthouse en we nog even konden DOUCHEN (!!!) voordat we opnieuw de trein ingingen. 

Degene die ons kwam ophalen bij het guesthouse dacht volgens mij dat we de trein niet gingen halen (we hadden overigens nog langer dan een uur de tijd) en scheurde door de straten van Irkutsk. Van verkeersregels hebben ze daar sowieso nog nooit gehoord, dus alles rijdt daar kris kras door elkaar. Van rechts inhalen of van links inhalen, allemaal prima. Toen we op het station aankwamen, weer een niet zo blije Esmée. Ik was zo misselijk dat de frietjes en vooral de knoflooksaus me begonnen op te spelen.

In de trein ontmoetten wij onze nieuwe medereizigers: een Nederlander die er voor onbepaalde tijd tussenuit geknepen is en een Fransman met een hele hoop bagage en zijn fiets, waarmee hij naast de ritten in de trein grote afstanden aflegt. Wat ik me alleen maar kon afvragen is hoe hij al die bagage vervoerde op die ene fiets....?! De Nederlander is fotograaf van beroep. Ik zag meteen mijn kans om te vragen naar een aantal handige tips voor het gebruik van mijn camera. 

De nieuwe trein had een degelijke level up qua luxe ten opzichte van de vorige trein. De wc's ruiken naar luchtverfrisser ipv naar urine, de kussens en dekens zijn veel chiller, allemaal handige opbergvakjes aanwezig, de raampjes in de coupé's kunnen zelfs open dus vaarwel standje "broeikast"!

En toen we wakker werden was er SNEEUW! Weliswaar natte sneeuw, maar er was wel al een witte vlakte te bespeuren. De natuur wordt, naarmate onze reis vordert, ook steeds mooier. Dat beloofd wat voor Mongolië. Op dit moment staan we maar liefst 4,5 uur stil voor paspoortcontrole en het verwisselen van het onderstel van de trein omdat breedte van het spoor in Rusland anders is dan die in Mongolië. Dit omdat men het in Rusland geen prettige gedachte vond dat andere landen gebruik konden maken van het Russische spoor.

De paspoortcontrole was het minst-efficiënte wat we ooit hebben meegemaakt. Bij de grens vonden de Russen het nodig om onze paspoorten ZES keer door zeker DRIE personen te laten controleren. Daarnaast werd niet alle bagage maar slechts de helft gecontroleerd, op goed geluk denk ik? Dit hele proces werd pas in gang gezet nadat we al ruim twee uur bij de grens stonden te wachten... En bij de Mongoolse grens werd dit hele gebeuren nog eens (dunnetjes) over gedaan. De douaniers in Mongolië waren in tegenstelling tot die in Rusland gelukkig erg vriendelijk. Uiteindelijk hebben we ongeveer 7 uur gedaan over +/- 70km. Dit alles mocht de pret niet drukken en er werden wederom de nodige blikken bier en glaasjes wodka genuttigd. Ditmaal met onze nieuwe vriend uit Zuid-Korea: Chen. Deze 65-jarige zakenman hield wel van een borreltje en dit was dan ook de reden dat hij met de trein reisde, ofja genoodzaakt was om met de trein te reizen, aangezien hij op het vliegveld van Irkutsk geweigerd werd en het vliegtuig niet in mocht vanwege zijn liefde voor cognac... De dag erna - op dat moment nog maar slechts een paar uur later - om 05.00u op en de trein uit: Chen had het er maar lastig mee. De grote mond en de schaterlach van de avond ervoor waren nergens meer te bekennen.

Uiteindelijk in Ulaanbaatar aangekomen, werden we met een grote jeep naar het Terelj National Park gebracht. Verhalen over het prachtige Mongolië volgen later. Daar zijn we op dit moment namelijk nog. 

Slaap lekker!