Deel 5: China

De laatste stop op onze TransMongolian Railway: China. Zoals beloofd een bijzonder verhaal, maar ik zal niet altijd even positief zijn. Dus bij dezen: alvast sorry voor mijn geuite frustraties haha:) China is in alle opzichten nou eenmaal een compleet andere wereld dan dat wij gewend zijn.

Vanuit Mongolië reisden we naar Jinting en daar moesten we overstappen op de trein naar Datong. Terwijl we op het station aan het wachten waren, merkten we het al: iedereen staarde ons aan, keek ons na, zwaaide naar ons, en lachte ons aan/uit (welke van de twee weet ik nog steeds niet, maar het had erg veel weg van de laatste variant). Een meisje kwam met haar vriendinnetje op me af gelopen en had haar telefoon met snapchatfilter al in de aanslag om met me op de foto te gaan. En dan heb ik nog niet eens blond haar en blauwe ogen... Ik ben met mijn 1.83m natuurlijk wel vrij lang voor een vrouw, helemaal voor hun begrippen. Zij zagen mij waarschijnlijk echt als een of ander buitenaards wezen (ik zag het aan de uitdrukking op hun gezichtjes). De gemiddelde chinees komt bij mij tot aan mijn middel (ja, ook de mannen) dus zij kijken letterlijk tegen mij op. Guy daarentegen vonden ze minder interessant. De eerste paar uur vonden we al die aandacht wel grappig, een beetje ongemakkelijk hoogstens, maar we voelden ons echt belangrijk en de mensen waren heel lief. Ze zeiden constant dat we "velly pletty" (very pretty) of "velly bjoetifoel" (very beautiful) waren. Later werd dit hele tafereel nogal irritant (irritatiepunt #1) want ze bleven kijken, ofja kijken? Ik kan beter zeggen staren, met open mond en alles... en ze bleven ongevraagd sneaky foto's maken en ons uitlachen. Vooral dit laatste vind ik nogal asociaal. Dat ze vragen waar we vandaan komen en met ons op de foto willen of naar ons zwaaien, prima. Maar hun gedrag kwam op ons niet heel erg sympatiek over. Oh, de kleine mini-Chineesjes zijn trouwens wel heel schattig en lief. Weinig lastige Chinese kinderen gezien. 

Wat me ook meteen opviel waren de vele knipperende lichtjes en de grote billboards. Echt net een grote kermis. Wel een heel erg gezellig beeld, vind ik. Zelfs de politie had op de kleding allemaal rood/wit/blauw-gekleurde knipperende lichtjes. Ik zei nog tegen Guy: "Die nemen zichzelf ook echt niet serieus hè, in zo'n kermispakje". Op de politiewagens allemaal afbeeldingen van politiemannetjes als stripfiguren. Ik heb stilletjes in mezelf gelachen. Ja, uitgelachen... ook niet helemaal sympatiek dus, maar hier vroegen ze echt zelf om.

Onze volgende ontdekking: alle voor ons bekende en zo gewaardeerde sociale media is in China geblokkeerd: geen google, geen facebook, geen instagram, geen snapchat en het ergste, geen whatsapp. Gelukkig had Guy (amen) daar vrij snel een oplossing op gevonden en waren we toch in staat om af en toe even te communiceren met de buitenwereld.

Nog twee laatste leuke weetjes: 

1. De Chinese restaurants in Nederland hebben toch altijd zo'n lelijke inrichting. Nou, het ziet er precies zo uit als de inrichting van de restaurants in China zelf. 
2. De Chinezen en hun telefoons zijn ÉÉN. Ze zijn er constant mee bezig, en met constant bedoel ik ook echt constant. Dat ding verdwijnt geen seconde uit hun handen, laat staan uit hun zicht. Ze passen beter op hun telefoon dan op hun kinderen. En OVERAL worden foto's van gemaakt, van de meest onbenullige dingen. En poseren kunnen Chinezen als de beste, in allemaal verschillende onmogelijke onhoudingen. Grappig gezicht, dat wel. Wij konden er wel mee lachen. Helaas heb ik het beeld niet zomop de foto gekregen zoals ik het zag, anders hadden jullie mee kunnen lachen.

Nu verder over onze tijd in Datong. Datong staat bekend om haar Hangende Tempel: een mooie tempel gebouwd TEGEN de bergen. Op hetzelfde moment mogen steeds 80 personen in de tempel, dit om te voorkomen dat er delen afbreken of beschadigd raken door het gewicht op de tempel. Wij waren vroeg in de ochtend daar zodat we maar een half uurtje hoefden te wachten. Toen we beneden kwamen stond er een méga rij. Het vroege opstaan bleek het waard. Daarna naar de bekende grotten met haar buddha's. Héél veel buddha's. Na zo ongeveer 2 uur daar te hebben rondgelopen wel genoeg buddha's, vonden Guy en ik. Bovendien scheen de zon die dag heel hard en wilden we daar ook wel even van genieten. 

In de avond nog iets super leuks gedaan. We hebben op de stadsmuur van Datong gefietst. Samen met Suzanne en Henk. Op hele gezellige, maar natuurlijk veel te kleine fietsjes. Guy en ik met onze knieën in onze nek. Maar het was een heel mooi beeld in de avond op die muur, alle wachttorens verlicht. En de gehele stadsmuur rond fietsen duurde ongeveer een half uur/drie kwartier, dus een flinke muur zoals jullie je vast kunnen bedenken. 

Daarna hadden we natuurlijke flinke dorst. Aangekomen bij een leuk tentje, zouden Suzanne en ik dit keer wel eens even de drankjes gaan regelen. Geen goed plan, zoals jullie waarschijnlijk al aanvoelen. Chinezen spreken alleen Chinees, geen Engels. En net als de Russen vinden zij het ook heel erg raar dat wij als Nederlanders geen fucking Chinees spreken... oke, we wilden twee KOUDE biertjes en twee koffielikeurtjes. Dus ik achter de bar gekropen om de fles koffielikeur waarvan wij ieder een GLAASJE wilden, aan te wijzen. Het meisje achter de bar bleek het niet helemaal te begrijpen en probeerde uit te leggen dat ze dat niet hadden. Wat jullie hebben dat niet...?! Ik zie hem toch staan, ik heb hem zojuist zelfs persoonlijk van de plank gepakt. Een andere jongen komt erbij. Deze jongen lukt het om mij in zijn beste Engels uit te leggen dat ze van die likeur nog maar één fles hebben. Eén fles?! Ik zeg: nou twee glaasjes is meer dan voldoende. Gelachen hebben we... die dachten zeker zo'n meid van 1.83m wordt niet warm van een bodempje koffielikeur, die heeft een hele fles nodig. Toen de biertjes: wij wilden graag koude biertjes en geen bier op kamertemperatuur of zelfs nog een graadje meer. Ik zag ze staan, in de vitrine. Dus ik wijs ze aan: die wil ik hebben. Oke ze kwamen alles wel aan ons tafeltjes brengen. Wat kregen we? Twee koude biertjes, twee glaasjes koffielikeur en een tiramisu. Blijkbaar stond er ook een schaaltje tiramisu in de vitrine en ik had inderdaad naar de vitrine gewezen. Alles voor maar liefst 30 euro. Dat is heel veel geld voor een paar drankjes in China. Dat was dus de eerste en tevens ook de laatste keer dat wij ook maar iets zouden regelen deze reis. 

Tegenover het cafétje lag een Chinese 'snoepwinkel'. Leuk om eens binnen te lopen. Allemaal aparte lekkernijen: van vacuum stukjes vlees (IEEEEUW) tot gedroogd fruit als snoepjes verpakt. Guy probeerde de vacuum garnalen. Niet zo'n succes. 

De dag erna werden we wakker van het constante vuurwerk buiten. Het was nationale feestdag in China die werd opgevolgd door het herstfeest, hetgeen betekende dat alle Chinezen in heel China een week vrij hadden. We waren van tevoren al gewaarschuwd: het zou in de periode dat wij in China zouden verblijven een compleet gekkenhuis zijn. 

Onze volgende stop was Xian, waar wij het Terracottaleger zouden gaan bezoeken. Maar eerst nog de treinreis: in plaats van een 2e klas coupé (waar we voor betaald hadden) kregen wij een 3e klas open ruimte met stapelbedden van 3 bedjes boven elkaar. De personen die helemaal bovenin lagen, moesten zich in geheel platte houding in het bed manoeuvreren, omdat de ruimte tussen het bed en het plafomd ongeveer 20 centimeter bedroeg. Je zult maar last hebben van claustrofobie... Gelukkig lagen wij daar niet. Deze avond/nacht was wel het eerste moment dat wij erachter kwamen dat de Chinese manieren en het gedrag van deze mensen, hun normen en waarden, heel erg verschillen met die in Nederland. Er zat een jongen bij ons die filmpjes op zijn telefoon aan het kijken was. Niet met oordopjes in en ook niet op een acceptabel volumeniveau. Luidkeels lachen, vervolgens wordt hij gebeld, hoppa gewoon op luidspreker. En Chinezen schreeuwe nogal, constant! Wij vroegen ons af of Chinezen zo vaak boos zijn en ruzie hebben,  aar dat bleek hun gewone manier van praten. Andere mensen wilden natuurlijk ook hun filmpjes kijken en kunnen verstaan wat er gezegd werd, dus het volume werd op een andere telefoon nog wat opgedraaid, waarna de eerste jongen zijn volume nog iets harder zette. Dan hoor je tussen dit lawaai door letterlijk iedereen kuchen alsof ze allemaal ieder moment kunnen omvallen, zonder hand voor de mond want van hygiene hebben ze in dit land sowieso nog nooit gehoord. Dit was irritatiepunt #2. Bij aankomst niemand aanwezig om ons op te halen, vervolgens een half uur door de regen gelopen op zoek naar een taxi (alsof wij betalen voor een transferpakket om vervolgens op zoek te gaan naar een taxi) die ee niet konden vinden, door de regen naar de metro gelopen, metro gepskt, gelopen naar ons hotel en een heel boos mailtje naar de reisorganisatie gestuurd. Het had zich allemaal een beetje opgestapeld..

Het Terracottaleger in Xian was heel indrukwekkend. Jammer dat het zo ongelofelijk druk was en we dus een soort van fast-tour tot de macht 10 moesten doen, omdat wij 's avonds onze trein naar Beijing moesten halen. Het Terracotteleger heeft de toenmalige keizer laten bouwen om de ingang van zijn graf te beschermen. De betreffende keizer was heel belangrijk geweest voor China: hij had China tot één nation gebracht en hij was de builder van de Chinese muur. Het leger bestaat uit 8000 soldaten, voor zover ze nu weten. Ze hebben namelijk alleen de voorkant (oostkant) alles opgegraven. Ze weten niet wat zich aan de andere kanten van het mausoleum nog bevindt. 

In de trein naar Beijing ging je slapen en werd je wakker (om 6 uur 's ochtends!!) met Chinese muziek. Een voordeel: je was wel meteen wakker en wist wanneer je moest opstaan om op tijd alles ingepakt te hebben voordat je de trein weer uit moest. 

Beijing is de oudste stad van China en tevens een hele mooie stad, veel meer ontwikkeld dan wat we van de rest van China gezien hebben. Netter, meer groen en mooiere architectuur. Het vieze gedrag van de mensen daarentegen, werd alleen maar erger. OVERAL lagen hoopjes uitstootsel, afkomstig uit achtereenvolgens de longen, de keel en de mond van de mensen. Aan het geluid te horen waarmee deze hoopjes werden geproduceers, moest het van ver komen. En het ergste: iedereen vond het feit dat dit met zoveel ranzig geluid gepaard ging en vervolgens zo op straat werd gedeponeerd, de normaalste zaak van de wereld. Je hoorde en zag dit dan ook de hele dag door, overal waar je keek. Irritatiepunt #3 (met afstand de grootste). Nu draagt 3/4 van China een mondkapje tegen de grote hoeveelheid smog die er hangt, vooral in Beijing. Het lijkt alsof er constant een dichte mist hangt. Wij kregen het er ook heel erg benauwd van, alsof je niet normaal adem kunt halen. Zo ongezond als je dat je hele leven inademt. Wij denken achteraf dat daar ook al dat slijm vandaan komt en dat de Chinezen dat kwijt moeten omdat dit het ademen nog meer bemoeilijkt en dat zij dit daarom maar op straat neerleggen. Want waar moeten ze er anders mee naartoe, toch?!

Dan het allerlaatste (ik beloof het) irritatiepunt #4: de eetmanieren van de Chinezen. Wij zaten in ons favoriete restaurantje (zijn we 3 van de 4 dagen geweest) tot op een gegeven moment twee Chinezen vroegen of ze bij ons aan de tafel mochten komen zitten. Hoewel ze al zaten voordat wij überhaupt hadden toegestemd, kregen we hier later enorme spijt van. Alles wat onze eetlust ook maar kon bederven, kwam voorbij. Met stokjes eten geeft sowieso nogal een "schuif maar zo snel mogelijk alles naar binnen"-ervaring, maar de Chinezen eten vervolgens ook nog eens met hun mond wagenwijd open, proberen ondertussen ook nog met elkaar te praten, waardoor je een mengeling krijgt van heftige smakgeluiden en onverstaanbare kreten. Om de kriebels van te krijgen. In China is het blijkbaar ook normaal om te boeren wanneer het eten je smaakt. En dat zijn geen zuinige boertjes die er per ongeluk uitfloepen. Nee, die komen van heel ver en worden er echt uitgeperst. De hele zaak kan vervolgens meegenieten van de geluiden die hierdoor worden geproduceerd. Het feit dat wat ze aan het eten waren Ziggi bij ons thuis in de gedroogde variant krijgt (kippenpootjes met de nageltjes er nog aan) maakte het geheel helemaal compleet. Ik was blij dat wij zo ver klaar waren dat we meteen op konden staan en konden vertrekken. De twee Chinezen lachten nog vriendelijk naar ons en zwaaiden ons gedag. Ze waren zich echt van geen kwaad bewust. Cultuurverschillen, laten we het daar maar op houden. Maar ik weet zeker dat die Chinezen met hun gedrag in geen enkel ander land zouden kunnen functioneren, simpelweg omdat dat gedrag niet geaccepteerd zou worden. 

In Beijing hadden we veel tijd en hebben we veel gezien:

- Een foodmarket met voor toeristen nogal shockerend eten (zie foto's). Guy heeft de gefrituurde schorpioen geprobeerd, maar vond er niet zoveel aan. Ik durfde de vogelspinnen op stokjes niet eens aan te kijken. Verder nog gebakken kuikentjes met de kop hangend op half-zeven (zag er nogal sneu uit), eitjes met een garnaal (waarvan ik dacht dat het niet helemaal volgroeide kuikentjes waren die uit het eigeel staken... ik maakte overal iets nog shockerenders van haha). 
- Het Olympisch park, gebouwd voor de Spelen van 2008. Met het Bird's Nest (Kraaiennest). Erg mooi om in het echt te zien. 
- De Forbidden City. Hier mochten de gewone burgers vroeger niet komen, dit deel was alleen voor de adel. De verboden stad is dan ook helemaal afgesloten van de rest van de stad. Het heet de 'forbidden' city omdat de keizer 3000 vriendinnen had, en daarvoor moesten heel veel aparte kamertjes worden gebouwd. Na het bezoek aan de verboden stad nog een typische Chinese specialiteit gaan eten. De Chinezen eten het als ontbijt. Het was een soort pannenkoek met een eitje erover geklopt, een of ander pittig goedje, koriander en nog een ander kruid en tot slot een of ander crispy iets. Als ik weer internet heb, zal ik eens kijken of ik de precieze ingrediënten kan vinden. Found it: http://www.seriouseats.com/2015/08/jianbing-chinese-savory-breakfast-crepe.html 
- Een groot park met in het midden een meer, waar we rustig hebben rondgewandeld en een boottochtje hebben gedaan. Daarna een koffietje gaan drinken waar plotseling een vrouw aan ons de weg naar of andere tempel kwam vragen. Alsof wij als Westers uitziende mensen beter de weg in China zouden weten dan de Chinezen zelf... maar goed. Guy DACHT de weg te weten dus stuurde haar een bepaalde richting op. Een kwartiertje later horen we opeens geschreeuw en komt diezelfde mevrouw weer langs ons gelopen terwijl ze hard tegen ons tekeer gaat: "Fucking bitches, you send me the wrong way, fuck fuck fuck, bla bla bla". Wij waren er helemaal ondersteboven van. Uh, sorry. 
- We zijn een avond naar een acrobatiek show geweest
- We hebben een Chinees theeritueel bijgewoond, waarbij een echte thee-kenner met ons op Chinese wijze met ons verschillende soorten thee ging proeven. Ik als echte thee-liefhebber meteen enthousiast natuurlijk. Me daarna ook nog voor een kapitaal aan thee laten aansmeren, maar eerlijk: hij is heerlijk! Van de fruitthee kun je zowel thee als ijsthee maken en de vruchten kun je zelfs opeten. En de lychee thee vond ik meteen de eerste keer dat ik deze proefde zo lekker, dat ik die ook maar heb meegenomen. 
- En tot slot hebben we natuurlijk de Great Wall of China (Chinese Muur) bezocht. Je ziet de muur vaak afgebeeld op foto's maar het is sjiek als je er dan ook zelf staat. We hebben over de muur gelopen. Daar moest je best wel een redelijke conditie voor hebben, nu de muur recht door de bergen gaat en flinke stijlen beproevingen kent. Indrukwekkend hoe mensen zoiets immens in de bergen hebben kunnen neerleggen. Tijdens het bezoek aan de Muur ook nog een prachtig souvenier gezien. Het was een olifant gemaakt uit jade (natuursteen). Ik was vooral fan van de mooie groene kleur (zie foto). Twee probleempjes: de olifant was 1000 euro te duur en 5 kg te zwaar... maar voor de rest echt een top souvenier!!

Conclusie: het klinkt voor jullie nu waarschijnlijk als een grote brok ellende en alleen maar negativiteit, maar dat was het niet. China is (tenminste de delen die wij hebben mogen zien) een mooi, immens land met prachtige bezienswaardigheden, natuurlijk ook vervallen wijken en heel veel stank op straat. Toch zijn wij blij dat we vandaag door kunnen reizen naar Bangkok, ondanks dat we weer een grote ervaring rijker zijn en deze zeker niet hadden willen missen.

Op dit moment zitten wij echter nog steeds op het vliegveld. We zouden eigenlijk 4 uur geleden de lucht in hebben moeten gaan. In plaats daarvan moeten we nog maar liefst 5 uur hier wachten. Onze vlucht (met nog veeele andere vluchten) was namelijk gecancelled vanwege het slechte weer (slecht zicht, zal wel door de smog komen, en regen). Dus we komen ergens vanacht aan in Bangkok en hebben morgenvroeg om 9 uur de bus naar Siem Reap. Daarna maar even lekker 2 daagjes chillen hebben we al besloten:)

Terwijl ik dit verhaal afschrijf, gaan we bijna landen op onze tussenstop. Daar moeten we nog 3 uurtjes wachten totdat we verder vliegen naar Bangkok. We hoorden dat het daar op dit moment 32 graden Ik hoop dit verhaal, als de wifi even meewerkt, daar even snel te kunnen uploaden. Foto's volgen later. 

Liefs xxx