Deel 4: Mongolië

En dan... Mongolië. We keken voordat we vertrokken al heel erg uit naar dit gedeelte van de reis. Mongolië scheen prachtig te zijn. En we spreken nu uit ervaring: dat is het ook!!

Het was wel meteen even wennen toen we uit de trein stapten. Buiten was het namelijk -8 graden en het sneeuwde. Ulaanbaatar is de koudste hoofdstad van de wereld. Het kan er zo'n 50 graden onder het vriespunt worden. In de zomer daarentegen, kennen ze hier temperaturen van boven de 30 graden. 

Onze eerste stop in Mongolië was het Terelj National Park. Een uitgestrekt natuurpark waar een groot deel van de lokale bevolking nog steeds een nomadenbestaan leeft. Wij zullen in dit park verblijven in een zogenaamde "yurt". Dit zijn een soort tenten met bedden en een kacheltje erin, waarin de nomaden ook wonen. Het liet mij meteen denken aan het moderne "glamping": het luxe kamperen. Binnen in de yurt waren de houten bepalen beschildert met allemaal mooie figuurtjes in felle kleurtjes. Super leuke ervaring om daar een dag en een nacht in te mogen leven. Guy was ook helemaal in zijn element want hij mocht non-stop zelf vuur maken. In onze yurt was het dan ook constant bloedje heet. Iedereen verbaasde zich er de volgende dag over dat wij het 's nachts niet koud hadden gehad.

Een tegenvaller van dit luxe kamperen waren de wc's, ofja als je het al wc's kunt noemen... een gat in de grond is een betere omschrijving, niet eens met een rand waar je op kunt zitten. En of dat nog niet erg genoeg is, stonk het daar ook nog eens zo erg dat ik alles heb opgehouden tot 24 uur daarna. Dat was zeker even afzien, des te meer omdat ik normaal nogal veel waarde hecht aan mijn wc-momentjes. 

Guy en ik hadden pas om 1 uur onze jeeptour gepland, dus we zijn voor die tijd zelf al even op pad geweest. Iets wat ik meteen merkte was de enge lucht die daar hing: ademhalen ging opeens een stuk lastiger. Vooral als je een berg met een hellingspercentage van ongeveer 30% op moet lopen. Het was het overigens wel allemaal dubbel en dik waard. De natuur daar is prachtig (zie foto's), alles is nog zo puur en authentiek als dat het voorheen ook was. Wilde paarden, schapen, geiten, koeien en speciale Mongoolse koeien (Jak) lopen daar allemaal vrij en in het wild rond. De lokale bevolking leeft ook als het ware om de dieren heen en houdt rekening met ze. Dit zie je wanneer de dieren plotseling in grote getale tezamen de weg gaan oversteken; dit wordt door de lokale bevolking geaccepteerd en zij jagen de dieren ook verder niet op. Dit kunnen wij ons niet voorstellen omdat er bij ons veel te veel verkeer en bedrijvigheid is en wij niet die uitgestrekte natuur kennen. Wegen kennen ze in het Terlj National Park ook nauwelijks. Het zijn voornamelijk onvlakke, stenige paden die door de natuur lopen en die door de jeeps enigszins tot wegen zijn gemaakt. Zonder jeep ben je daar dan ook een no one, dan is je auto binnen de kortste keren total loss. 

Over jeeps gesproken, om 1 uur gingen wij met een gids en een jeep op pad de natuur in. Een ander bekend vervoersmiddel in Mongolië is het paard. Nu weten een aantal van jullie misschien dat Guy niet zo'n paardenliefhebber is, en dan druk ik mij nog zacht uit... toch is het onmogelijke werkelijkheid geworden: wij hebben PAARDGEREDEN. Ja, allebei apart op een paard en nee, ik heb helaas geen foto's. Daar balen we allebei wel van: Guy vooral omdat hij nu geen bewijs heeft, en ik omdat ik het hoofd van Guy tijdens het ritje graag aan jullie wilde laten zien. 

We hadden wederom een zeer leuke gids die heel veel wist te vertellen over de omgeving. We hebben rotsen beklommen en zijn op bezoek geweest bij een nomadenfamilie. Dit laatste was wel heel apart: we kregen van tevoren een aantal do's en dont's, zo moesten we bijvoorbeeld alles wat we aangeboden kregen met de rechterhand aannemen, terwijl je je linkerhand dan als een soort standaard onder je rechterarm plaatste. We kregen "milktea", een cremekleurig goedje waarin eerlijk gezegd geen thee te bespeuren was maar wel een niet zo smakelijke zure melk, die waarschijnlijk zo (5 min geleden) onder de koe vandaan was gekomen. Alles wat je aangeboden kreeg moest je natuurlijk opeten en -drinken, anders gaf je een verkeerd signaal af. Dus wij dat goedje achterover geschud. Vroegen ze toen of we misschien nog een glaasje wilden: daar hebben we toch maar netjes voor bedankt. Verder stonden er nog meer huisgemaakte dingen op tafel, allemaal gemaakt van de melk van de eigen dieren. Apart en soms ook wel heel lekker, andere dingen waren gewoon "apart" ;). De gids vertelde dat het feit dat deze mensen zo basic leven niet betekent dat zij arm zijn. Vaak geldt zelfs het tegenovergestelde en gaan de kinderen gewoon naar de universiteit of wonen zij in de stad in appartementen. Deze mensen kiezen er echt zelf voor om voor de volle 100% afhankelijk te zijn van de natuur. Eerlijk: ik zou het niet kunnen en ook niet willen. 

Het eten in het Terelj National Park was geweldig, vooral na een periode van weinig voedzaam eten. We ontbeten met 2 gebakken eitjes op brood en brood met kaas (daar verlangde ik al dagen naar, want tot nu toe hadden de NERGENS, maar dan ook nergens kaas of ook maar iets wat daarop leek) en zelfgemaakte jam. Als lunch kregen we zelfgemaakte groentesoep en gevulde Mongoole pannenkoek en in de avond stonden dumplings op het menu en als toetje zelfgemaakte yoghurt. Hoe weet ik dat deze zelfgemaakt was? Nou, de yoghurt had nog net die iets te warme temperatuur die verraadde dat ook deze melk nog niet zo heel lang geleden uit de koe gekomen was. 

De volgende dag gingen wij naar de hoofdstad van Mongolië: Ulaanbaatar. Waar komt de naam Ulaanbaatar vandaan? Ulaan betekent de kleur rood. Rood is een hele belangrijke kleur voor de Mongoolse mensen, net als voor de Russen. Rood betekent mooi. Baatar is de naam van de stichter van de stad. Als deze stad echter "the city of Prius" geheten had, dan hadden wij het ook geloofd. Alle Mongoolse mensen rijden namelijk een Toyota Prius, maar dan ook echt (letterlijk!) allemaal. We stonden zelfs op een gegeven moment in een file van alleen maar Priussen, zo'n grappig beeld. De Toyota Prius is blijkbaar een heel goedkope auto om te kopen. Veel Mongoolse mensen gaan naar Japan om daar hun auto te kopen. Dat deze mensen 4000 km moeten rijden voor een nieuwe auto is het hun, gezien de prijs van de auto's daar, helemaal waard. Het is dan ook opvallend dat een gedeelte van Mongolië het stuur aan de linkerkant heeft zitten (zoals bij ons) en het ander gedeelte van Mongolië het stuur aan de rechterkant heeft zitten (zoals in Japan).

De mensen in Mongolië zijn heel behulpzaam, aardig en kennen hun woordje Engels. Dit was een hele verademing na de starre, alleen Russische sprekende Russen. De Mongoolse mensen lachen naar je op straat, iets dat je in Rusland echt niet zult zien. In Mongolië hechten ze verder veel waarde aan de Mongoolse geschiedenis. De familie Khan is de belangrijkste familie in de geschiedenis van Mongolië en die zie je dan ook overal terug. Guy en ik zijn naar het Nationaal Historisch museum geweest: ook daar stond het vol met beelden, tekeningen en voorwerpen uit de tijd van de Khan's. 

Na de stadstour nog een overnachting in deze stad, om de volgende dag op de trein richting China te stappen. Bij de Chinese grens werd het onderstel van de trein "live" verwisseld: wij zaten in de trein en werden met coupé en al de lucht in getild. Was een grappig gezicht. Inmiddels zijn we al een aantal dagen in China en vertrekken we morgenavond met de trein (laatste treinreis van de TransMongolië-express!!!) naar Beijing. Het verhaal over China wordt een bijzonder verhaal, dat geef ik alvast prijs.

Liefs en tot de volgende xxx